Küçük Şeylerle Mutlu Olmak ve İnsanların Hayatına Dokunmak...

Koşu camiasına gireli neredeyse 8 ay olmuş. Daha senesi bile dolmadı. Bu sürede, Ege Maraton  ailemiz başta olmak üzere bu işle profesyonel ve amatör olarak uğraşan pek çok insanla tanıştım. Büyük çoğunluğu kendiyle barışık, hayattan ne istediğini bilen, sağlıklı ve zinde insanlar... Kimlerle gezip, tozarsanız onlara benziyorsunuz.

Burada, şunu öğrendim. Kimsenin ne iş yaptığı veya konumu diğer koşucuyu çok fazla ilgilendirmiyor. Daha çok kaç pace ile koştuğun, ayakkabının yastıklaması, tişörtün drifit olması, kayıt zamanı, toplu kayıt vs gibi şeyler konuşuluyor.

Ekmeğini bu işten kazanan profesyonellerin daha üst düzey beklentileri vardır ve normaldir. Ben de dahil koşucular genellikle küçük şeylerden mutlu oluyor. Örneğin, bir madalya, bir plaket, bir tişört vb. Maddi bir değeri yok. Ama, örneğin bir madalya, kimisi için 10 km, kimisi için 42 km ve kimisi için de 120 km'lik bir koşu ve alın terinin karşılığı. Bu aynı zamanda, temelde kendisi ile yarışan insanların emeğine saygı duyulması ve takdir edilmesi anlamına geliyor.

Şimdiye kadar 7 koşudan madalya almışım. Bazı arkadaşlarda onlarca var. Ama nasıl insan çocukları arasında ayrım yapamazsa, madalyalar arasında da öyle. Çünkü, her birisinin ayrı bir hikayesi ve macerası var. Bazı koşuların sosyal sorumluluk boyutu da oluyor. Omurilik felci araştırmaları için Wings for Life gibi. Yada Koruncuk Vakfı, Parıltı Derneği gibi güzel oluşumlar da var, hayırlı bir amaç için gayret sarf eden. Koşularda farkındalık yaratmaya çalışan.

Ne mutlu karşılık beklemeden insanlara umut olmaya çalışanlara, koşamayanlar için koşanlara, sadece kendine değil, çevresinde olan bitenlere duyarlı olan ve sosyal yaralara şifa olmaya çalışanlara, insanların hayatına dokunanlara!